زود میرم سر اصل مطلب!در این که وبلاکمون عملا توی کماست هیچ شکی نیست و این که همه ما در این وضعیت سهمی داشتیم.درسته؟پس بهتره با گذشتن از چیزای کوچیک اتفاقای بزرگی رو رقم بزنیم!اصلا هم کار سختی نیست که توی زمانهای استراحتمون(گه ماشاالله کم هم نیست!) یه سر به وبلاگمون بزنیم پستی بذاریم یا نظری. سخته؟؟؟ من شخصا از همه نویسنده های وبلاگ خوهش میکنم که دوباره برگردن و با پست گذاشتن هاشون به وبلاگ جون تازه ای بدن(همون پستایی که میدونم خیلیاشون میخواستن بذارن ولی چون می دیدن کسی سر نمیزنه و نظر نمیده نمیذاشتن). از بقیه هم خواهش میکنم به وبلاگ سر بزنن و نظراشونو کاملا آزاد بگن. به هر حال هر کسی که پستی میذاره براش مهمه که چند نفر از اون خوششون میاد یا اینکه چندنفر نظر میذارن براش. راحت تر بگم انگیزه نویسنده ها شما خواننده هاشون هستید پس بی انگیزشون نکنید و البته انگیزه خواننده ها هم نویسنده ها هستن. یه جورایی مکمل هم هستیم! پس بدون هم کاری نمی تونیم بکنیم.همه هم میدونیم که اگه با هم وحدت نداشته باشیم هیچ کس به تنهایی نمی تونه وبلاگو درست کنه پس انتظاراتو زیادی بالا نبرید اگه همه باهم باشیم میتونیم درستش کنیم وگرنه تلاش بی فایده است!!! ضمنا منتظر حضور نویسنده های جدید هم هستیم بعضی دوستان کم لطفی میکنن و نوشته هاشونو تو وبلاگ نمیذارن یا به هردلیلی حاضر نمیشن نویسنده وبلاگ باشن که ازشون خواهش میکنم بیان تا از مطالب قشنگشون لذت ببریم ... بهتره یه کم هم به هم دیگه وقت بدیم...حیات وبلاگ یعنی زنده موندن خاطرات مشترک همه ما باهم...پس تنهامون نذارید لطفا...
و بیایید:
دست در دست هم دهیم به مهر ، وبلاگ خویش را کنیم آباد
معلم