شواهدي از سواد بيمه اي خانواده هاي ايراني

نويسنده: علي اعظم محمدبيگي

در نوشته قبل ادعا كرديم كه خانواده هاي ايراني عموما سواد بيمه اي ندارند يا در خوش بينانه ترين حالت، اين سواد بيمه اي بسيار اندك است(اين نوشته در 16 فروردين امسال با عنوان «به جاي فرهنگ بيمه اي بگوييم سواد بيمه اي» در روزنامه دنياي اقتصاد منتشر شد).
    آن عده از فعالان صنعت بيمه كه اين نوشته را خوانده اند حق دارند از نويسنده بخواهند تا شواهدي در تاييد ادعاي خود ارائه كند. يك نمونه كوچك از شواهد من اين است: در كشورمان بسياري از خانواده ها نمي دانند كه:
    1.موسسه اي به نام صندوق تامين خسارت هاي بدني وجود دارد كه طبق قانون، موظف است از برخي از آسيب ديدگان در حوادث رانندگي يا خانواده برخي از فوت شدگان در اين حوادث حمايت مالي بكند.
    2.هر دانش آموز ايراني، دست كم روي كاغذ قرارداد بيمه بين شركت بيمه و وزارت آموزش و پرورش، در تمام طول سال و در تمام لحظات شبانه روز، تحت حمايت يك نوع بيمه حوادث و درمان قرار دارد.
    3.مبناي تعيين ارزش هر واحد مسكوني و در پي آن، مبناي تعيين حق بيمه براي بيمه كردن آن در مقابل حوادثي مانند آتش سوزي و زلزله، هزينه ساختن واحد مسكوني مورد نظر است نه قيمت آن در بازار.
    4.بيمه بازرگاني يك نوع حمايت مالي متفاوت از تامين اجتماعي است (فعالان صنعت بيمه خوب مي دانند كه در كشورمان بيمه بازرگاني، از جنبه سابقه قانون گذاري و ورود به عرصه فعاليت، قديمي تر از تامين اجتماعي است اما بسيار ناشناخته تر از آن مانده است). برخي از فعالان صنعت بيمه شايد در درستي اين شواهد ترديد كنند. به اين همكاران ،پيشنهاد مي كنم كه عبارات فوق رابه شكل پرسش درآورند؛ به ميان خانواده هاي ايراني بروند و از آنها پاسخ اين پرسش ها را بخواهند. اگر در اين پرسش و پاسخ كوتاه و ساده، شواهد من تاييد شد از فعالان صنعت بيمه انتظار مي رود كه دست كم، به خاطر رونق فعاليت نسبتا كم تقاضاي خود، درباره راهكارهاي باسواد كردن بيمه اي خانواده ها (و در نتيجه، براي ترغيب آنها به خريدن بيمه) بينديشند؛ از جمله به اين پرسش بينديشند كه آيا راهكارهاي فعلي شركت هاي بيمه كشور براي گسترش فرهنگ بيمه (مانند تبليغات رسانه اي آشكار و پنهان و نسبتا پرهزينه)، سواددار شدن بيمه اي خانواده ها را در پي داشته است؟